De komende tijd belicht Gerda van de Glind voor Mister Motley kunstenaars die wereldwijd afstuderen tijdens de lockdown. Eind 2021 zal een aantal van hen werk tonen in een fysieke groepstentoonstelling bij Platform POST, platform voor actuele kunst. In de eerste artikelen belicht ze een paar kunstenaars die in de breedste zin van het woord met het medium sculptuur werken: van ambachtelijk zilverwerk tot een digitale Sixtijnse kapel. In dit tweede artikel spreekt ze de jonge kunstenaarsAgnes Nagy-György en Subashri Sankar.
Agnes Nagy-György, Moholy-Nagy Universiteit voor Kunst en Design, Boedapest, Hongarije
Agnes Nagy-György studeerde in 2020 af aan de academie in Boedapest. Haar afstudeerwerk bestond uit een aantal sculpturen die zij maakte op het platteland waar ze vandaan komt. Ze zijn gemaakt van de grond waar ze zich thuis weet en bevatten een haast ongrijpbaar element: tijd. De kunstenaar haalde verschillende vormen uit de aarde, waarna zij in een periode van een maand op de voet volgde hoe de natuur ermee aan de haal ging. Zon, wind, water en wortels schoten over haar sculpturen terwijl de kunstenaar toekeek en aantekeningen maakte. Uiteindelijk vond ze precies de juiste plek, tijd en methode om haar afstudeerwerk te kunnen maken. Het werk bestaat uit twee sculpturen: een bijna letterlijk uit de klei getrokken sculptuur en de negatieve restvorm die in het landschap achterbleef. In beide zijn sporen van de tijd zichtbaar en ze vertellen een verhaal van een jaar dat niemand onbewogen liet. Zowel de sculpturen als het maakproces zijn nauwkeurig gedocumenteerd in een fotoserie die in een online afstudeertentoonstelling te zien was.
Hoe is je afstudeerwerk tot stand gekomen?
In maart 2020 sloten alle werkplaatsen op de academie. Ik ben daarom verhuisd naar mijn geboorteplaats op het platteland: Hódmezővásárhely. Ik woon op een boerderij aan de rand van de stad waar ik mijn installaties kon maken. Ik ben meer dan een maand bezig geweest met het maken van de installaties. Ik bezocht ze dagelijks, en documenteerde zo het proces. Het werd een ritueel waarin de cyclus van de natuur zichtbaar werd. Tijdens dit proces onderzocht ik welk gedeelte van het maakproces ik kon beïnvloeden en welke ontwikkelingen vanuit het materiaal zelf ontsprong. Het is voor mij belangrijk om de materialen waarmee ik werk goed te kennen. Ik heb daarom steeds gekeken hoe materialen zich gedragen onder verschillende omstandigheden en tijdens een bepaalde tijdsinterval.
Heeft de pandemie je werk beïnvloed?
Ik had geluk dat ik al van plan was om in de natuur te werken, maar door de lockdown kon ik mij volledig concentreren op mijn werk. De pandemie heeft ons geconfronteerd met het feit dat we altijd alles willen controleren, waarbij we de natuurlijke veranderingen van het leven en het verstrijken van de tijd proberen te negeren. Maar ieder klein ding in de wereld is onderdeel van een systeem en alles is continue in beweging. Deze natuurlijke processen wilde ik graag tonen in mijn werk. Een ander gevolg van de pandemie is dat er helaas nooit een fysieke afstudeertentoonstelling heeft plaatsgevonden. Ik heb nog geprobeerd om mijn werk in een galerie te tonen en had zelfs al opgebouwd, maar uiteindelijk bleef ook daar de deur gesloten voor publiek. De academie heeft een online tentoonstelling georganiseerd die goed in elkaar zat.
Hoe heb je de tijd sinds het afstuderen ervaren: lukt het om verbonden te blijven met andere kunstenaars?
Na het afstuderen ben ik direct verder gegaan met werk maken. Naast mijn kunstprojecten maak ik functioneel keramiek. Ik heb daar geluk mee, omdat ik veel bestellingen heb. Daarnaast ben ik de oprichter van een keramiekcollectief genaamd Criminal Craft. We werken nu bijna twee jaar samen en afgelopen zomer hebben we een symposium en twee tentoonstellingen georganiseerd. Aan het einde van de zomer hebben we een houtgestookte oven in Zebegény gebouwd, een dorpje niet zo ver buiten Boedapest. Uiteindelijk willen we hier ook keramiekworkshops organiseren en internationale gasten uitnodigen. Tot slot ben ik zelf van plan om in de zomer van 2021 deel te nemen aan de Hongaarse Keramiek Biënnale.
Het klinkt alsof je een goede start hebt gemaakt na je afstuderen. Voel je je daarin ook gesteund door de overheid?
Beeldend kunstenaar zijn in Hongarije is niet makkelijk in vergelijking met andere landen. Ik heb een semester in Stockholm gestudeerd, en ik stond ervan versteld hoeveel steun jonge kunstenaars aan het begin van hun carrière krijgen. Er waren plekken om werk tentoon te stellen: zelfs in metrostations! Het voelde als het tegenovergestelde van de situatie in Hongarije. Er zijn hier weinig galeries, al helemaal voor kunstenaars. Een fulltime kunstenaar zijn is niet onmogelijk, maar je moet erg vastberaden en gemotiveerd zijn.
Hoe kijk je naar de toekomst?
Op dit moment wil ik graag naar een grotere studio verhuizen, zodat ik grotere werken kan maken. Ik besef ook dat het voor nu beter bij me past om op het tragere platteland te wonen dan in de snelle centrum van Boedapest. Ik wil ook meer tijd doorbrengen bij de houtgestookte oven in Zebegény. Daarnaast ben ik geïnteresseerd in internationale residenties. In de toekomst zou ik graag nieuwe mensen en plekken leren kennen. Ik hoop dat de pandemie een radicale verandering brengt in hoe we naar de wereld om ons heen kijken. Het zou mooi zijn als we allemaal wat langzamer gaan bewegen en stilstaan bij elkaar en onze maatschappij.
Volg Agnes Nagy-György via haar Instagrampagina.
Subashri Sankar, Nanyang Academie voor Schone Kunsten, Singapore
Subashri Sankar komt uit India en studeerde in 2020 af in Singapore. Voor haar afstudeerwerk bedekte ze tijdens de lockdown de vloer van haar ouderlijk huis met brooddeeg, dat met iedere voetstap werd gekneed. Ondertussen onderzocht Sankar de rol van voedsel in onze maatschappij en brood in het bijzonder. Brood is een van de meest genuttigde voedselproducten ter wereld. Daarmee staat het voor de kunstenaar symbool voor veel verschillende lagen in onze samenleving. Voor ambacht en het gezamenlijk bereiden van een maaltijd, het delen van voedsel en de ervaring van de gesprekken die tijdens het eten voortvloeien, voor gewoonten en rituelen. Het is een product dat het heden en het verleden met elkaar vervlecht, bijvoorbeeld in recepten die van generatie op generatie worden doorgegeven. Sankar stelt daarbij ook kritische vragen over de toegankelijkheid van voedsel en ingrediënten: in hoeverre hebben mensen de autonomie om hun eigen eetgewoonten te beïnvloeden? De titel van haar afstudeerwerk komt van de vermeende reactie van Marie Antoinette op het nieuws dat de boeren in haar land geen eten hadden: ‘Qu'ils mangent de la brioche’ (Let them eat cake).
Nu de situatie in haar moederland steeds nijpender wordt, is Sankar’s werk bitter actueel. India produceert 60 procent van alle covidvaccins ter wereld en exporteerde naar meer dan 85 landen. Het land zelf wordt nu ongekend hard getroffen door de pandemie en de hoge sterftecijfers dwingen nieuwe lockdowns af. Lockdowns die het afgelopen jaar al zorgden voor zware economische gevolgen, armoede en ondervoeding.
Hoe heb je het ervaren om af te studeren tijdens een pandemie?
Het was moeilijk om een weg te vinden in de verschillende manieren van het maken van kunst tijdens de pandemie, maar ik moet zeggen dat mijn studiegenoten en ik ons snel hebben aangepast aan het werken zonder veel studioruimte. Mijn afstudeerwerk was een site-specific installatie die niet door de pandemie beïnvloed is. Ik heb erg van het maakproces genoten. Het was therapeutisch om al het deeg te kneden en over de keukenvloer te verspreiden. Het had ook iets sensueels. Ik was altijd al van plan om enkel documentatie te tonen, dus de ervaring is niet verloren gegaan door het ontbreken van een fysieke tentoonstelling. De reactie van het publiek is tot zover geweldig. Ik ben door aardig wat galerieën benaderd, waaronder de National Gallery van Singapore. Fingers crossed!
Hoe is het je vergaan sinds je afstuderen?
Ik kon na het afstuderen gelijk door met een aantal projecten. Zo had ik een groepstentoonstelling in Indonesië en in de Verenigde Staten. Verder werkte ik tot voor kort als kunstenaar in een onderzoeksfaciliteit voor mentale gezondheid. Daar gebruikte ik kunst om bewustzijn rondom mentale gezondheid te creëren. Ik heb gelukkig nog regelmatig contact met mijn kunstenaarsvrienden: we delen ideeën met elkaar en houden elkaar op de hoogte via videogesprekken. Op dit moment werk ik aan een project met de Sculpture Society van Singapore en doe ik onderzoek doe naar de ui en letterlijke en figuurlijke lagen die dit gewas bevat.
Voedsel speelt een belangrijke rol in je werk. Kan je daar wat meer over vertellen aan de hand van het onderzoek waar je nu mee bezig bent?
Voedsel is een belangrijke markering van verschillende sociale klassen. In India is dat niet anders en uien zijn een goed voorbeeld van het onderscheid tussen mensen. Ik onderzoek zowel het materiaal als de verschillende betekenislagen van dit gewas. In het verleden werden uien vooral door arme en onderdrukte mensen gegeten, omdat het een van de weinige wassen is die veelvuldig beschikbaar was.
Door sommige mensen in India worden uien als ‘onzuiver’ gezien. Veel mensen vinden uien vies. Ze eten ze niet en willen ze zelfs niet in hun huis hebben. Het is een voorbeeld van een manier van rijke mensen en mensen uit hogere kastes om andere mensen te onderdrukken door middel van voedsel: iemand die uien eet staat lager in aanzien. Als kunstenaar doe ik onderzoek naar de privileges die mijn kaste en religie mij bieden en hoe ik die privileges kan gebruiken om het onrecht te tonen waarmee mensen te maken hebben. Door de ui als symbool te gebruiken wil ik mensen laten nadenken over de verschillen waarop mensen behandeld worden.
Daarom ben ik nu het materiaal aan het onderzoeken. Het is een langzaam proces waarbij in de ui laag voor laag afpel tot de allerduurste laag. Daarbij ontdekte ik dat die lagen eruitzien als bloemen. Het is een stinkend proces waarbij de geur van ui soms dagen in mijn huis hangt.
Je hebt het over jouw privileges als kunstenaar. Hoe kijkt jouw regering naar kunstenaars?
Het hangt er erg vanaf wat voor soort kunst je maakt. Kunst die esthetisch aantrekkelijk is wordt wel gewaardeerd. Mijn kunst is onconventioneel. Ik werk met voedsel en voedselresten. Het is niet erg verkoopbaar. Ik denk dat dit iets is waar dieper naar gekeken moet worden. Mijn kunst is niet commercieel en dat heeft een grote invloed op de manier waarop ernaar gekeken wordt.
Hoe kijk je naar de toekomst?
Ik droom van een maatschappij die toleranter is, en wat betreft mijn eigen praktijk zou ik het geweldig vinden om door te kunnen gaan met het verkennen van voedsel als medium. Ik haal er plezier uit en ik droom ervan mensen over de hele wereld te bereiken en te laten nadenken over hun plek in de wereld.
Volg Subashri Sankar via haar site en/of Instagram.
De komende tijd zal Gerda van de Glind voor Mister Motley meer internationale beginnende kunstenaars interviewen in de discipline sculptuur. Daarna zal ze ook de disciplines schilderen & tekenen, fotografie, video, performance en artistic research belichten. Eind 2021 zal een aantal van de geïnterviewden hun werk tonen in een fysieke groepstentoonstelling bij POST, platform voor actuele kunst.
